درمان بیماری کاردیومیوپاتی
افرادی که به کاردیومیوپاتی مبتلا هستند اما علائم و نشانه‌ای ندارند، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشند. گاهی اوقات، کاردیومیوپاتی متسع که به طور ناگهانی ایجاد می‌شود، می‌تواند به خودی خود برطرف شود. برای سایر افرادی که به کاردیومیوپاتی مبتلا هستند، درمان نیاز است. درمان به نوع آن، شدت علائم و عوارض و سن و سلامت کلی بستگی دارد. درمان‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشند:
- تغییر سبک زندگی سالم برای قلب
- داروها
- روش غیر جراحی
- جراحی و دستگاه‌های کاشته شده
اهداف اصلی درمان کاردیومیوپاتی عبارتند از:
- علائم و نشانه‌ها را کنترل کنید تا بتوانید تا حد ممکن به صورت عادی زندگی کنید.
- مدیریت هر شرایطی که بیماری را ایجاد یا به آن کمک کند.
- کاهش عوارض و خطر ایست قلبی ناگهانی
- جلوگیری از بدتر شدن بیماری
- تغییرات سبک زندگی سالم برای قلب
پزشک ممکن است تغییر سبک زندگی را برای مدیریت بیماری ایجاد کننده کاردیومیوپاتی پیشنهاد کند از جمله موارد زیر:
- غذای سالم برای قلب
- با هدف داشتن وزن سالم
- مدیریت استرس
- فعالیت بدنی
- ترک سیگار
- داروها
از بسیاری از داروها برای درمان این بیماری استفاده می‌شود. پزشک ممکن است داروهایی را برای فرد تجویز کند که به شرح زیر هستند:
الکترولیت‌ها را در بدن متعادل کنید. الکترولیت‌ها مواد معدنی هستند که به حفظ سطح مایعات و تعادل اسید و باز در بدن کمک می‌کنند. آن‌ها همچنین به عملکرد صحیح عضلات و عصب کمک می‌کنند. سطح غیر طبیعی الکترولیت ممکن است نشانه کمبود آب بدن (کمبود مایعات در بدن)، نارسایی قلبی، فشار خون بالا یا سایر اختلالات باشد. مسدودکننده گیرنده آنژیوتانسین نمونه‌ای از دارویی‌هایی هستند که برای متعادل سازی الکترولیت‌ها استفاده می‌شوند.
ضربان قلب خود را با یک ریتم طبیعی حفظ کنید. این داروها که ضد آریتمی نامیده می‌شوند به جلوگیری از آریتمی کمک می‌کنند.
مطالعه بیشتر : روش های درمان بیماری کاردیومیوپاتی
فشار خون خود را پایین بیاورید. مهار کننده‌های ACE، مسدود کننده‌های گیرنده آنژیوتانسین، مسدود کننده‌های بتا و مسدود کننده‌های کانال کلسیم نمونه‌هایی از داروهایی هستند که فشار خون را کاهش می‌دهند. از تشکیل لخته خون جلوگیری کنید. داروهای ضد انعقاد خون یا رقیق کننده‌های خون نمونه‌ای از دارویی‌هایی هستند که از لخته شدن خون جلوگیری می‌کنند. از رقیق کننده‌های خون اغلب برای جلوگیری از تشکیل لخته خون در افرادی که به کاردیومیوپاتی گشاد شده مبتلا هستند، استفاده می‌شوند.
التهاب را کاهش دهید. کورتیکواستروئیدها نمونه‌ای از داروهایی هستند که برای کاهش التهاب استفاده می‌شوند. سدیم اضافی را از بدن خود خارج کنید. داروهای ادرار آور، یا قرص‌های آب، نمونه‌ای از داروهایی هستند که به حذف سدیم اضافی از بدن کمک می‌کنند و باعث کاهش میزان مایعات در خون می‌شوند.
ضربان قلب خود را آهسته کنید. مسدود کننده‌های بتا، مسدود کننده کانال کلسیم و دیگوکسین نمونه‌هایی از داروهایی هستند که ضربان قلب را کاهش می‌دهند. مسدود کننده‌های بتا و مسدود کننده‌های کانال کلسیم نیز برای کاهش فشار خون استفاده می‌شوند.
طبق تجویز پزشک همه داروها را به طور منظم مصرف کنید. مقدار داروی خود را تغییر ندهید و یا یک دوز مصرفی را حذف نکنید، مگر اینکه پزشک گفته باشد.
از انواع داروهای مورد استفاده در نارسایی قلب ،بطور خلاصه می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
مهار کننده‌های آنزیم تبدیل کننده
آنژیوتانسین مانند کاپتو پریل یا انلاپریل یا داروهای بلوک کننده گیرنده آنژیوتانسین مثل لوزارتان یا والزارتان و… : می توانند عملکرد قلب را بهبود بخشیده از پیشرفت بیماری جلوگیری کنند( کاهش علائم کاردیومیوپاتی ، کاهش پیشرفت کاردیومیوپاتی و کاهش عوارض کاردیومیوپاتی ) .
داروهای رده بتا بلوکرها
مانند کارودیلول یا متورال که می توانند عملکرد قلب را بهبود بخشیده از پیشرفت بیماری جلوگیری کرده و نیز خطر مرگ ناگهانی بعلت آریتمی را در بیماران کاردیو میوپاتی کاهش دهند ( کاهش علائم کاردیومیوپاتی ، کاهش پیشرفت کاردیومیوپاتی ، کاهش عوارض کاردیومیوپاتی )
دیورتیک ها
(مدرها = ادرار آورها ) مانند فورزاماید (لازیکس) می تواند از تجمع مایع جلوگیری کند( کاهش علائم احتقانیکاردیومیوپاتی).
دیگوکسین
موجب افزایش قدرت انقباضی میوکارد قلبی می شود و فقط در برخی انواع و برخی بیماران کاربرد دارد( کاهش علائم نارسایی در کاردیومیوپاتی).
اسپیرونولاکتون
موجب کاهش سرعت پیشرفت بیماری و فیبروز قلبی می شود ( کاهش پیشرفت کاردیومیوپاتی ).